Al zo lang ik mij kan herinneren kan ik niet verder “kijken” dan 34 jaar. Mijn hele leven al stopt het daar. Vroeger was ik ervan overtuigd dat dat dan waarschijnlijk zou betekenen dat ik met 34 dood zou gaan. Naarmate ik ouder werd probeerde ik dit los te laten. Af en toe bij een raar kwaaltje schoot het door mijn hoofd, het zal toch geen enge ziekte zijn waaraan ik dood ga. En toen werd ik vorig jaar 34 jaar oud… het “eindpunt” van mijn gevoelsmatige vooruitzien. Eng, spannend. Een bewogen jaar was het zeker. En langzaamaan durfde ik in te zien dat 35 helemaal niet het eindpunt is zoals ik het altijd gezien heb. Steeds meer begon ik te beseffen dat 35 wellicht juist een nieuw beginpunt is. Nu na inmiddels 4 mnd intensieve therapie maak ik stappen. Soms grote, soms kleine, soms weer achteruit. Maar er veranderd iets in mij.
Vandaag werd ik 35. Een leeftijd die ik nooit dacht te halen. Het is nu tijd voor een nieuwe start, een start die nog heel veel hard werken gaat kosten, maar wel een start die echt van mij is, en niet van iedereen die ik probeer te pleasen. Ik mag een zijn, ik ben genoeg, ik ben het waard. Ik heb nog wat moeite om het echt te voelen, maar het groeit. Ooit zal ik het ook echt kunnen voelen. (Of dat hoop ik toch, ik werk er hard genoeg voor)
beeekje's wereld 